Onze kinderen tonen ons wanneer we uit alignment zijn…
Is het niet merkwaardig dat een kind, “onze spiegels” genaamd, daar alsnog niet gezien in kan worden…?
Wanneer een kind “moeilijk” doet, toont het eigenlijk moeilijk. Het toont ons, als moeder specifiek, wanneer we uit alignment zijn.
Adh van ons overprikkeld zenuwstelsel worden we door hen vaak, niet al te “zachthandig” getest, hoe het met ons Hart is gesteld.
Simpel gezegd;
spreken we, kiezen we kortom leven we vanuit onze Hartsenergie, dan kan het kind ontspannen en ontvangen.
Doen we dit niet door eender welke vaak onbewuste reden, trauma, verdriet, pijn, dissociatie, depressie,…. Dan reflecteert dit rechtstreeks op hen en staan ze klaar om dit op één of andere manier te harmoniseren.
In grote lijnen hetzij door overmatig te geven, hetzij door overmatig te nemen. Het overmatig geven uit zich vaak in gedrag als zorgen voor mama, haar welzijn is de enige focus. Het kind geeft al zijn eigen energie, ruimte en kind-zijn op. De opofferende, geen grenzen naar binnen toe. Vaak worden zij later de martelaren, ook de empathisch sterke vermogens worden hier misbruikt. Dit kan het kind, later als volwassene, een gevoel van “misbruik” en diepe onveiligheid geven dat het niet kan plaatsen omdat dit zich afspeelt in de innerlijke wereld van het kind.
In het tweede geval, het kind dat overmatig neemt, gaat dit zich vaak in gedrag uiten van het eisende kind, driften en woede aanvallen, geen grenzen naar buiten toe. Het gaat zorgen vereisen in plaats van zelf te moeten zorgen, lees “het zorgenkind”. Het zuigt alle energie, het neemt alle ruimte, enkel voor zichzelf..
Hoe dan ook… welk gedrag of uiting er ook aan gegeven wordt, het kind toont disbalans… en die disharmonie kan je niet, nooit… opgelost krijgen enkel via het kind zelf, hoe hard ook je probeert, hooguit zal men de gedragingen onderdrukken tot alles aan de oppervlakte “ok” lijkt.
Omdat de Waarheid ligt, in het feit dat het kind slechts uitdrukking geeft, via welk gedrag dan ook, met oog op de best mogelijke gevolgen op het herstel van de hartsenergie van z’n moeder.
In een poging om ons hartzeer te vermijden, duwen we ook onze(innerlijke)kinderen weg. Met diezelfde poging duwen we ook onze hartsenergie weg… waarbij elk stukje vreugde steeds van kortere duur wordt. De onrust toeneemt en de helderheid alsook je energie, afneemt. Je zoekt je toevlucht in de volgende “afleiding” wanneer de “magie” van de vorige op lijkt te zijn geraakt.
Je lijkt nergens te geraken, als je al wist wat je zoekt. Het zoeken wordt een doel op zich, en ondertussen geraak je verder en verder verwijderd van wat je ooit voelde toen je nog wel geraakt kon worden in en door het leven. Zo ga je langs het leven, maar er niet doorheen. Veilig verdoofd maar oh zo ver verwijderd… van iets wat de zin van het leven zou kunnen onthullen…
Het werk begint in en om onze keukentafel, het echte werk ligt in de privacy van ons eigen hart.
Onze kinderen komen ons uitnodigen en herinneren aan onze essentie. Zij zijn de meest aangewezen wezens om ons te brengen naar waar we ons het meest kwetsbaar voelen. Op die plek waar we bereikbaar zijn voor de waarheid. Ook de waarheid van onze eigen pijnstukken die we diep verborgen houden, vooral voor onszelf.
Wij lijken hen soms te moeten verdragen, terwijl in essentie zij ons dragen… Hoe licht of hoe zwaar, hangt af van onze vrije wil om onze eigen waarheid toe te laten, onze core wound onder ogen te willen komen..
Door naar hen te leren luisteren op een onbevangen manier leren we de wijsheid van ons hart opnieuw te herkennen, en erkennen we daarbij ook hen.
Het is een belangrijke taak dat zij hier komen brengen, het thuisbrengen van wat nooit thuis kon komen…
Vergeet nooit; kinderen zijn niet VAN ons, zij komen DOOR ons…
Reactie plaatsen
Reacties