~PSOAS "de zetel van de ziel"~

"Ons lichaam weet intuïtief hoe het liefst wil bewegen en hoe we blokkades en aandoeningen zelf kunnen oplossen. Deze kennis is in onze kern aanwezig en vanuit deze kern kan ons leven weer stromen. Deze therapie helpt je je somatische intelligentie te vergroten door anders naar beweging te kijken én anders in beweging te komen."

Deze op het lichaam gebaseerde benadering van beweging maakt gebruik van aandacht voor innerlijke gewaarwording als de sleutel tot het vergroten van jouw kracht, flexibiliteit en het verbeteren van (innerlijke) veerkracht. Deze verschuiving biedt een krachtig holistisch model voor zelfheling.

Biomechanisch is ze verantwoordelijk voor het bewegen van onze ledematen, bekken en rug. Meer nog dan dat voorziet ze onze oer reflexen bij gevaar, stress en angst. De welbekende flight-fight-freeze reactie die ons stuurt bij "levensbedreigende" situaties. Of je patroon nu vechten is, vluchten, bevriezen, of strijdvaardig/bekwaam zijn is afhankelijk van jouw unieke persoonlijkheid en conditionering.

Echter vandaag, in onze moderne samenleving, worden we dagelijks blootgesteld aan hoge stress levels en is onze psoas chronisch (over)belast, wat maakt dat deze spier taai en droog wordt en strak komt te zitten. Natuurlijkerwijs zou psoas zacht, doorbloed en voorzien van vloeistoffen en zuurstof mogen zijn om over haar optimale veerkracht te beschikken. Je kan dus zelf al wel begrijpen wat er gebeurt wanneer we deze spier (onbewust) blijven overbelasten.

De psoas speelt tevens een hoofdrol bij het herstel van trauma. Niet opgelost trauma is opgeslagen in het onderbewustzijn en uit zich in het lichaam onder andere als chronische (spier)spanning. Je zou kunnen zeggen dat het cel- geheugen de fysieke uiting is van het onderbewuste geheugen.

Als we landen in onze kern kunnen er heldere besluiten en creatieve oplossingen opwellen die onbereikbaar lijken vanuit onze geconditioneerde overtuigingen.

Hoe bestaat het dat we vergeten wie we zijn, en dat we de waarheid in onze kern ontkennen?

Ik ontmoet zoveel verschillende mensen die vaak zo’n ander leven leiden dan ikzelf, dat ik veel heb aan metaforen over om mijn weg te vinden in de grotere wereld om mij heen. Daardoor wordt iedere ontmoeting met een ander een samenwerkingsavontuur: een mogelijkheid om te spelen. In afstemming met het bioritme van de aarde is het daarbij mijn intentie om een stroom in stand te houden die ontvankelijkheid en veerkracht ten opzichte van het onbekende ondersteunt. Als ik mijn bewustzijn verschuif naar de variaties in stroom, dan begin ik tijd en ruimte open en nieuwsgierig waar te nemen als iets waar het onverwachte zich kan laten zien.

Door te vertragen kun je beter aanwezig zijn in een wereld die onvermijdelijk vele ecologische en universele reacties laat zien. Omdat psoas zowel het persoonlijke als het universele laat zien, betreffen diens noodkreten niet alleen die van onze eigen soort, maar die van alle levende wezens. Ik co reguleer vooral door dicht bij de aarde te blijven. Als ik anderen meer wil leren over hun psoas, moet mijn psoas zelf ook verbonden blijven met mijn kernintelligentie: elk psoas kent psoas. Geen enkele hoeveelheid troostende woorden kunnen doen wat jezelf écht laten zien en ruimte geven kunnen doen. Ten slotte is het onze kernintelligentie die bevorderlijk is voor goed functionerende psoas én die uitnodigt tot nieuwsgierigheid en creatief spel. Spel in allerlei vormen, vooral intuïtief, instinctief spel, is de scheppende kracht die zowel onze relatie met onszelf als die met anderen voedt en versterkt.

Onze zintuigen zijn levende organen die bedoeld zijn om boodschappen te ontvangen. Ze verbinden ons, verweven ons met de stroom van informatie dragende energie die elk moment van elke dag dat we leven tot ons komt.

Misschien kunnen we deze wereld, die niet bestaat uit dingen maar uit relaties, het best ontmoeten door naar lucht te happen. Die ongedefinieerde, zich voortdurend ontvouwende wals tussen dingen: dit orkest van beweging, van ertoe doen, van het menselijke en niet-menselijke in wording zijn.

Terwijl ik langzaam door ragfijne dimensies bewoog, had ik het gevoel dat er adem door me heenging. Ik werd beademd voorbij vastgestelde grenzen, waarbij mijn poreuze huid bewoog op een manier die ongelooflijk ondersteunend voelde, onpersoonlijk en misschien wel universeel. Mijn verlangen poreus te worden groeide exponentieel. Een levend zelfonderzoek dat tot diep in mijn kern weerklonk. Ik ‘beloof ten volle dat ik de wereld vanaf nu als levend wil beschouwen’ terwijl ik een verrukkelijk verlangen voel dat tot in het onbekende reikt.

Zijn

Als we de lagen van onze lichamelijkheid onderzoeken blijkt psoas zich in de diepste laag van onze kern te bevinden, en bepaalt de huid een rand tussen onszelf en de wereld, maar ze zijn met elkaar verbonden door een universele matrix van verbindende vloeistoffen en plaatselijk door bindweefsel. Al het weefsel is poreus, vloeibaar en ontvankelijk voor de elementen van de wereld. Als waarnemingsorgaan kunnen zowel huid als psoas emotioneel de wereld ‘aanraken en erdoor worden aangeraakt’.

Dwalen, meanderen (kronkelen, slingeren) en dat wat vertrouwd is achter je laten zijn typisch impulsen van verlangen. Zoals een zaadje dat zich nestelt in het donker en uitkomt in het licht, is verlangen een gebaar van groei dat essentieel is voor verbinding, transformatie en innovatie. Het is ook een stem diep van binnenuit die niet genegeerd kan worden, ook al denken we dat waar we naar verlangen voor eeuwig verloren is.

Dus wanneer er iets verloren is, moeten we naar de oude vrouw gaan die altijd in het afgelegen bekken woont. Ze woont daar, half binnen en half buiten het creatieve vuur. Het is een perfecte woonplaats voor vrouwen, vlak naast de vruchtbare ‘huevos’, hun eieren, hun vrouwelijke zaad. Daar wachten de kleinste en grootste ideeën tot onze geest en daden ze kenbaar maken.

De baarmoeder is een wijs waarnemingsorgaan waarin alle mensen zich hebben genesteld en zijn gevormd door het verlangen van hun moeder. Dit verlangen, dat diep in het cellulair geheugen wordt meegedragen, is een nalatenschap die we ongevraagd overdragen aan onze eigen dochters en zonen. Als iets verloren is gegaan, wordt het doorgegeven van generatie op generatie tot het herkend en erkend wordt. Dit verlangen kan ongelooflijk vertrouwd voelen, maar toch onherkenbaar zijn. Door verlangen te onderzoeken als een vorm van dwalen volgen we een impuls gewoon voorbij het vertrouwde gebied naar het onbekende, als een geplant zaadje dat zich naar de zon beweegt.

In het oog krijgen

Randen bevinden zich vaak daar waar het bekende nog net niet zichtbaar is. Soms vang je een vluchtige glimp van iets op, bespeur je een beweging net buiten de grens van je gewaarwording, wat het gevoel geeft dat er iets is wat nog niet is erkend, maar zich preciés op de rand van bewustzijn bevindt. Misschien voelt jagen of gejaagd worden wel zo, in het koninkrijk der dieren. Omdat het zo snel gaat kan het lastig zijn een impuls te herkennen die een reactie in ons wezen oproept: het verlangen op te springen en te ontsnappen, of het verlangen tot verbinding en gepakt te worden. Om een net geïnitieerde expressie te kunnen volgen is geduldig vertragen nodig en een rustgevende ontvankelijkheid in het hart, zodat een impuls al waargenomen kan worden voor hij er helemaal is. Het vraagt een tweeledige focus die zowel naar binnen als naar buiten beweegt, naar een groter veld van invloed. Op die manier kunnen we aanwezig blijven, waardoor we de bron van onze angst kunnen voelen en de impuls van ons verlangen.

Onderdompelen

Hoe ongrijpbaar ook, als we ons psoas onderzoeken dompelen we ons onder in een nieuwe manier van waarnemen van onszelf, de wereld en het andere. Dit levende zelfonderzoek beslaat een groot, vormloos gebied zonder heldere rand of grens, verdiept ons innerlijk weten en onze ontvankelijkheid en schept diepe verbondenheid.

Als we op andere en onverwachte manieren bewegen wordt ons weefsel letterlijk hervormd, wat onze creatieve mogelijkheden vergroot. Als we onze aandacht bewust richten op het openen van het bindweefsel, kunnen we niet alleen ons vermogen tot bewegen innoveren, maar ook ons denkvermogen en ons probleemoplossend vermogen. Voor lineair denken lijkt weinig lichaamsbeweging nodig te zijn, maar om ons open te stellen voor nieuwe manieren van zijn is een ruime mate van ontvankelijkheid nodig. Ineens denken we met ons hart en onze onderbuik, en zelfs met onze lymfe.2 Als alle vormen van intelligentie op waarde geschat worden zijn we echt in gesprek met het leven, en kunnen we signalen en kreten opvangen van een intelligente wereld die werkelijk inclusief en dynamisch is. Door te blijven hameren op het optimaliseren van lineair denken begint de dominante machtsstructuur van de westerse maatschappij zijn greep te verliezen ten gunste van een multidimensionale wereld waarin we niet alleen met beide benen op de grond staan maar er ook mee denken.

Ons bewust worden van de primitief-kosmische informatiestromen zou weleens essentieel kunnen zijn voor het vernevelen van culturele taboes, zodat we voorbij onze benauwende aanpassingspatronen kunnen komen […] uiteindelijk wordt dat dan een bron van gezondheid en creativiteit.

Geconditioneerd weefsel, dat wordt gevormd en bepaald door herhaalde bewegingen, verliest zijn aanpassingsvermogen en ontvankelijkheid. Verdedigingsstrategieën die voor een gevoel van veiligheid moeten zorgen of een leven in isolatie worden zichtbaar in levend weefsel. Bindweefsel dat zich in de voet heeft terug- of opgetrokken wijst op geboortetrauma. Daar waar weefsel is samengeperst of vastzit, zal onvermijdelijk een tekort aan elektrische geleiding zijn en een verlies van levendigheid. Door vloeistof te activeren kan er meer potentieel worden aangesproken, wat een verruimende ervaring geeft die ons begrip van mens-zijn veranderd en tevens gereguleerd en geconditioneerd gedrag onderbreekt en oplost.

Als je in een druk leven tijd vrijmaakt om, letterlijk en figuurlijk en liefst niet als je ziek bent, het donker in te gaan, schep je de voorwaarden die nodig zijn om het regeneratieve proces zijn magische, onvermijdelijk diepe, vernieuwende uitwerking te laten hebben: een ontmoeting met onze eigen kernintelligentie. Slapen is gewoon niet genoeg. De transformatieruimte die het warme nest, de vruchtbare aarde en een uitnodigende baarmoeder bieden, hervormen ons met hun voedende kwaliteiten. Vandaag hoeven we niet langer letterlijk in een donkere grot hoeven af te dalen om tot bewustzijn te komen, want zo’n grot is alleen maar een vochtige, donkere ruimte waar je allergieën van krijgt en waar je artritis van gaat opspelen. Vandaag de dag hoeven we slechts tijd vrij te maken om af te dalen in ons eigen levende systeem, zonder andere agenda, to-do-lijst, of verwachting van uitkomst of resultaat dan simpelweg ontvankelijk te willen zijn voor wat het tij van een immer stromende zee teruggeeft.

Ik ben op een eenzame maar vertrouwde plek. Ik voel me zelfgenoegzaam, ongeïnteresseerd. Er is geen strijd. Ik zou nu gemakkelijk naar anderen kunnen gaan kijken: overstappen naar het verhaal van een ander, en mezelf daarmee afleiden van mezelf. Als ik op die plek ben waar ik mezelf negeer, voelt het alsof ik word opgeslokt door een dode slang.

Ritmes herstellen

Een ritme is een biologische vorm van expressie die ons systeem herijkt voor meer oplossend vermogen en meer coherentie. Vertraging, verzachting en simpelweg een pauze zorgen ervoor dat er weer een natuurlijk ritme kan verschijnen. Een langere pauze biedt de gelegenheid ons bewustzijn te vergroten. Het maken van geluid geeft een trilling resonantie die weefsel in beweging

Brengt en dichtheid oplost, terwijl het tegelijkertijd geconditioneerde remmingen verzacht. Deze voedende vibraties worden via golfbewegingen doorgegeven aan verreikende gebieden van zijn, waar ze de cellen laten dansen: een gebaar van verlangen en geleiding waarmee gifstoffen naar buiten, en levens bevorderende voedingsstoffen naar binnen worden gespoeld. Zoals de slang zich van zijn huid ontdoet frissen deze cyclische ritmes ons wezen op en prikkelen ze ons gewaar zijn van onszelf en anderen.

Ritmes in het oerveld zijn dankzij hun herstellend vermogen vormend en zorgen voor trillingen in het weefsel. Geluiden worden niet gebruikt om te betoveren, andere bewustzijnstoestanden te betreden of te kalmeren, maar voor bewustzijnsvergroting en een betere gezondheid. Net als bij een jazz-improvisatie wordt de vorm gedeconstrueerd als we met de kracht van geluid spelen om onze lippen, tong en keel opnieuw te vormen, en als er subtiele

Boodschappen van en naar onze kinesthetische intelligentie worden opgewekt. Dit niveau van somatische communicatie kan niet alleen met denken worden bereikt, maar moet gepaard gaan met bewegingen die toegang geven tot een breedband van oude oer kennis die in ons cellulair geheugen is opgeslagen. Geluidsvibraties kunnen het hersenweefsel zodanig veranderen dat het beter in staat is de ervaring te absorberen. Als dat vermogen groeit door de resonantie van vloeibaar weefsel, wordt onze vaardigheid om meer van onszelf te bevatten complexer. ‘Als je een systeem sterk uit evenwicht brengt vergroot je de informatiestroom.’ Deze inclusiviteit vergroot ons vermogen ons niet bedreigd te voelen door het onbekende.

Ook subtiele veranderingen in de zwaartekracht rekken het weefsel dusdanig uit dat het ons zelfgevoel verrijkt. Kinderen maken uit zichzelf gekke geluiden en spelen met zwaartekrachtsvelden door te draaien, hangen en rollen omdat het prettig voelt: het is leuk. Op een bepaald moment krijgen kinderen te horen dat ze geen geluid meer mogen maken en niet meer mogen spelen, maar duidelijk moeten praten en rechtop moeten zitten. Door bepaald gedrag af te dwingen wordt weefsel afgesloten in een tijd en ruimte die ons afsnijdt van onze creativiteit en ons gevoel voluit levende wezens te zijn. Als we ons eigen systeem afwisselender willen maken, moeten we de gebruikelijke beperking van tijd en ruimte loslaten om fantastische manieren van zijn te onderzoeken. Als we ‘vanaf het land terugkeren naar de zee’, krijgen we een andere ervaring van ons bestaan die onder het culturele en historische verhaal schuilgaat en een essentieel onderdeel vormt van ons biologische bestaan. Als we oer bewegingen weer gaan herkennen als bron van kracht, hervinden we de vrijheid om genot op te eisen als ons geboorterecht.

Door naar het diepe oer boodschappen in onszelf te luisteren eisen we het geboorterecht op dat wij als expressieve, dynamische en innovatieve wezens hebben. Als we ons tot onze eigen kern wenden voelen we de weldaad van voedende gebaren binnenin ons, die als een bloem in bloei iedereen die er getuige van is verrijkt met haar glorie. Ons wilde psoas, dat elk gebaar ondersteunt, spreekt de taal van het hart en communiceert dat wat gekoesterd wordt in onze botten: de ‘felt-sense’ van in leven zijn.

Zodra we de realiteit omarmen van het gevoel dat vanuit de wereld naar ons toe komt, hebben we de eerste stap gezet naar de dekolonisatie van de ziel. Op dát moment laten we de lineaire geest werkelijk achter ons. Op dat moment beginnen we een andere vorm van cognitie te gebruiken: we gaan denken met het hart.

Voor belichaming van kernintelligentie is een actieve ziel nodig die een creatieve snaar raakt die weer waarheid, authenticiteit en waarde laat weerklinken in ons leven. In dit veld van creatieve oplossingen ligt inherent een gevoel van integriteit besloten dat inspireert tot een dynamische bloei. Ons persoonlijk verhaal breekt open als een zaadje dat onbevangen vanuit een uniek gebaar zijn verlangen uitstrooit in de aarde en zo tot een onbekende en onvoorspelbare bloei komt. Er is geen sprake meer van terughouden: het verlangen wordt niet meer onderdrukt, want ons verlangen vormt ons wezen en onze creatieve gebaren en wat we ook onverwachts bijdragen. Als daarentegen ons kernverlangen verloren is gegaan of verdort, verschijnt er vaak angst en pijn.

Wild psoas belichamen is geen taak, maar een avontuur waarbij je moet kunnen spelen als een kind. Psoas herwilderen – opeisen wat diep vanbinnen gevoeld wordt en dat de wereld inbrengen – is geen werk maar een creatieve uitdrukking: floreren.

Je met oprechte, open aandacht op directe waarneming richten is een krachtige manier om niet alleen de dynamiek van je kern te ervaren maar ook de volheid van het leven. Vraag jezelf af: wat verlangt mijn hart? Waarnaar verlang ik? Dit kan het begin zijn van het vol ontzag luisteren naar de wildernis vanbinnen. Ons hart is, net als ons wilde psoas, afgestemd op de ritmes van het verlangen van de planeten en het universum. Als we de omstandige ritmes van het verlangen volgen, is ons vriendelijke, nieuwsgierige hart aanwezig in elk moment van ontvouwen. Er is geen blinde volgzaamheid of gehoorzaamheid nodig om heel te worden. Het is niet iets wat je ‘goed’ moet doen. Heelheid is ons geboorterecht; uiteindelijk is het aandringende karakter van deze diepe verlangens deel van het wordingsproces, want iedereen heeft het in zich zijn eigen individuele bestemming vervuld te zien.

Ik weet hoe het moet … ik kan je fixen … ik kan je genezen … Hé, kom maar hiernaartoe, ik weet wat je nodig hebt. Misschien wel. Misschien zie je dat ik koppig ben en niet bereid ben los te laten. Maar het is mijn leven dat ik aan het vormgeven ben – het zijn mijn kleuren die ik kies. Mijn pijn die kan worden losgelaten – in mijn tempo. Ik zeg: laat me worstelen. Ik hoef niet gered te worden.

Braakliggend land

Braak liggen is als het kaal branden van een veld dat in brand staat. De hitte van uitbrekende emoties legt onze ziel bloot onder de nachtelijke hemel. Als het vuur vermindert, dooft en uitgaat, wordt dat wat braak ligt en leeg is een ware uitnodiging: een Essay Negen

JE PSOAS HERWILDEREN

Integriteit, nieuwsgierigheid en creativiteit ondersteunen

Er is geen herstel zonder hofmakerij.

MARTIN SHAW1

Wild psoas getuigt van onze komst op aarde. Wij zijn ontstaan vanuit sterrenstelsels, gevormd door oceanische stromingen en samengesteld uit elementen van de aarde en zodoende geschapen uit weidsheid, en we landen op deze planeet nadat we ons hebben ingebed en genesteld in een vrouwenlichaam en daardoorheen zijn gereisd. We zijn sterrenwezens en oceanisch-aardse schepselen die door heldere openingen, stevige botten en fladderende diafragma’s heen bewegen om te ontstaan en aan het leven deel te nemen.

Door naar het diepe oer boodschappen in onszelf te luisteren eisen we het geboorterecht op dat wij als expressieve, dynamische en innovatieve wezens hebben. Als we ons tot onze eigen kern wenden voelen we de weldaad van voedende gebaren binnenin ons, die als een bloem in bloei iedereen die er getuige van is verrijkt met haar glorie. Ons wilde psoas, dat elk gebaar ondersteunt, spreekt de taal van het hart en communiceert dat wat gekoesterd wordt in onze botten: de ‘felt-sense’ van in leven zijn.

Zodra we de realiteit omarmen van het gevoel dat vanuit de wereld naar ons toe komt, hebben we de eerste stap gezet naar de dekolonisatie van de ziel. Op dát moment laten we de lineaire geest werkelijk achter ons. Op dat moment beginnen we een andere vorm van cognitie te gebruiken: we gaan denken met het hart.

Voor belichaming van kernintelligentie is een actieve ziel nodig die een creatieve snaar raakt die weer waarheid, authenticiteit en waarde laat weerklinken in ons leven. In dit veld van creatieve oplossingen ligt inherent een gevoel van integriteit besloten dat inspireert tot een dynamische bloei. Ons persoonlijk verhaal breekt open als een zaadje dat onbevangen vanuit een uniek gebaar zijn verlangen uitstrooit in de aarde en zo tot een onbekende en onvoorspelbare bloei komt. Er is geen sprake meer van terughouden: het verlangen wordt niet meer onderdrukt, want ons verlangen vormt ons wezen en onze creatieve gebaren en wat we ook onverwachts bijdragen. Als daarentegen ons kernverlangen verloren is gegaan of verdort, verschijnt er vaak angst en pijn.

Een professioneel danseres vliegt voor een tweedaagse psoas-workshop naar Colorado om de pijn in haar linkerpsoas, die ertoe leidde dat ze moest stoppen met dansen, te onderzoeken. Ze vertelt dat ze vastbesloten is een antwoord te vinden om deze onverdraaglijke beperking op te kunnen lossen. Dansen is haar lust en haar leven. Ze heeft al veel dokters en therapeuten bezocht, maar zonder enig resultaat en inmiddels begint ze zich wanhopig te voelen. Tijdens de workshop onderzoekt ze het landen in haar botten, het centreren van haar bekken en het hydrateren van haar bindweefsel, maar de pijn blijft. Ik kan haar intentie voelen en haar doorzettingsvermogen. Misschien wordt haar eigen zintuiglijke waarneming wel onderdrukt door haar danstraining, waardoor haar verlangen om tot bloei te komen wordt belemmerd. Halverwege de workshop gaan we ons tegenwicht onderzoeken. Dit gaat over het moment waarop we in relatie komen met wat in de oosterse filosofie een centrerende stroom van tegengestelde energieën genoemd wordt.

Het activeren van proprioceptie diep in het vloeistofkapsel van het kogelgewricht in haar heup, waar het bekken werkelijk tot bloei komt met het uitwaaieren van de iliacus en het activeren van de intrinsieke toon in de naar buiten draaiende spieren, wekt van beide kanten balans en steun tot leven. Als ze opstaat voelt ze haar pijn wegebben. Het geeft opluchting in haar hele lijf, en er rust op beide voeten evenveel gewicht en ze is gecentreerd in haar eigen buikkern. Even later vertelt ze me haar verhaal. Twee jaar eerder stond ze tegenover haar vader op het moment dat hij een acute hartaanval kreeg. De ambulance kwam, maar terwijl er een katheter werd ingebracht in de slagader die door zijn linker heup liep, ging hij op slag dood. Ze herinnert zich dat ze tot in de kern van haar wezen een shock voelde doordringen. Als deze herinneringen verder integreren begint ze te beseffen dat zij de pijn van haar vaders plotselinge dood draagt. De frustratie dat ze niets heeft kunnen doen om haar vader te redden, maakt dat ze nog steeds gemengde gevoelens van falen en hulpeloosheid heeft. Nu voelt ze ineens het verlangen haar creatieve leven weer op te eisen met een vergevingsritueel, waarin ze haar vader gedag zegt. Ze hoeft zijn pijn niet te dragen of zichzelf te straffen. Ze realiseert zich dat ze haar levensgeschenk – dansen – ruimte moet geven om echt te gedijen.

Hydrateer jezelf met vreugde en aandacht. Je zult veel meer te geven hebben aan anderen.

Floreren

Omdat je dynamische psoas kunt vergelijken met natuurlijke bloei, daag ik iedereen uit me een bloem in zijn natuurlijke habitat te laten zien waarvan de bloei kan worden verlengd, vertraagd of gemanipuleerd. Oftewel: niemand kan psoas tot onderwerping dwingen. Net zomin als een openhartoperatie vereist is om te kunnen voelen dat ons hart echt opengaat, hoeft psoas niet te worden betast of gemanipuleerd om afgestemd te zijn op wild psoas. Wild psoas belichamen is geen taak, maar een avontuur waarbij je moet kunnen spelen als een kind. Psoas herwilderen – opeisen wat diep vanbinnen gevoeld wordt en dat de wereld inbrengen – is geen werk maar een creatieve uitdrukking: floreren.

Je met oprechte, open aandacht op directe waarneming richten is een krachtige manier om niet alleen de dynamiek van je kern te ervaren maar ook de volheid van het leven. Vraag jezelf af: wat verlangt mijn hart? Waarnaar verlang ik? Dit kan het begin zijn van het vol ontzag luisteren naar de wildernis vanbinnen. Ons hart is, net als ons wilde psoas, afgestemd op de ritmes van het verlangen van de planeten en het universum. Als we de omstandige ritmes van het verlangen volgen, is ons vriendelijke, nieuwsgierige hart aanwezig in elk moment van ontvouwen. Er is geen blinde volgzaamheid of gehoorzaamheid nodig om heel te worden. Het is niet iets wat je ‘goed’ moet doen. Heelheid is ons geboorterecht; uiteindelijk is het aandringende karakter van deze diepe verlangens deel van het wordingsproces, want iedereen heeft het in zich zijn eigen individuele bestemming vervuld te zien.

Ik weet hoe het moet … ik kan je fixen … ik kan je genezen … Hé, kom maar hiernaartoe, ik weet wat je nodig hebt. Misschien wel. Misschien zie je dat ik koppig ben en niet bereid ben los te laten. Maar het is mijn leven dat ik aan het vormgeven ben – het zijn mijn kleuren die ik kies. Mijn pijn die kan worden losgelaten – in mijn tempo. Ik zeg: laat me worstelen. Ik hoef niet gered te worden.

Braakliggend land

Braak liggen is als het kaal branden van een veld dat in brand staat. De hitte van uitbrekende emoties legt onze ziel bloot onder de nachtelijke hemel. Als het vuur vermindert, dooft en uitgaat, wordt dat wat braak ligt en leeg is een ware uitnodiging: een wens om de natuur haar eigen gang te laten gaan. Genomen worden vraagt om ruimte, langzaam liefhebben. Alleen dan kan de roep die van ver over de velden en bossen komt gehoord worden door vogel, insect en beest. Met zaadjes die meedrijven in de wind en klitten die in een vacht blijven hangen eist de aarde bij braakliggende grond onze ziel terug.

Simpel gezegd: ‘braak liggen’ betekent leegmaken, vertragen, nestelen, diep rusten en een enorme stilte bieden als een vorm van landen en voeden. Deze woestenij van ons wezen nodigt ons uit tot creatieve dromen. Een naakt palet van creativiteit die oude mythen en visioenen oproept: een ruimte voor zaadjes die barsten van nieuwe mogelijkheden, en het roerloze dat nodig is om te horen dat de wereld ons thuis roept.

Mytholoog Martin Shaw heeft het over de kracht van overgave aan het wilde, en waarschuwt ons niet te focussen op onze persoonlijke ellende maar te luisteren naar het verhaal van de aarde. Precies terugkomen op de plek waar we staan maakt het ons mogelijk te worden ‘beademd door het wilde’. 7 We kunnen pas weer wild worden als we samenvallen met de elementen van de aarde diep in onze eigen vruchtbare akkers. Het leven eist ons op als we door de slang, de havik of de grote eik worden herkend en toegesproken.

De biologische taal van spel

Door psoas te herwilderen stimuleer je zelfredzaamheid. Een verkennend onderzoek met een open einde maakt het mogelijk de oude wijsheid die het spel ons te bieden heeft te herontdekken. Zodra we vertrouwen krijgen in de taal van het spel, ontluikt onze nieuwsgierigheid. Vrijuit meanderen geeft toegang tot overvloedige bronnen van ongekende uitwisseling. Of je het nu alleen doet of binnen een groep, vol voor een spel gaan kan spontaan en ongestructureerd losbarsten – zonder winnaar of verliezer – wat ons vertrouwen om simpelweg onszelf te zijn ten diepste voedt.

Lichamelijke ‘verkenningen’ zijn een soort spel, totaal anders dan gestructureerde oefeningen en dansbewegingen die worden voorgedaan. Er is geen goed of fout, er is geen speciale vaardigheid voor nodig, er hoeft geen specifiek doel te worden bereikt, en daardoor worden natuurlijke, intuïtieve verkenningen, zoals intuïtief biologisch spel, niet gehinderd door sociale regels of hiërarchie. Spel vormt een inherente uitdrukking van intelligent leven. We gaan ervan uit dat dieren met spel hun zenuwstelsel aanscherpen en vaardigheden ontwikkelen die essentieel zijn om te kunnen overleven. Willen we echt floreren, dan moeten we gehoor geven aan ons instinctieve verlangen naar spel. Het enige wat daarvoor nodig is, is nieuwsgierigheid en onuitputtelijke vreugde.

Iedereen, ieder wezen, kan een gebaar aanbieden dat al dan niet gevolgd kan worden en ons ineens in onverwachte en onvoorspelbare levendigheid kan laten tuimelen.

De aantrekkingskracht van alles wat vitaal is maakt onderdeel uit van de biologische taal van spel: een bruisend beekje vraagt erom dat we onze tenen in het water steken, en grootmoeder sequoia buigt zich voorover om haar takken aan te bieden om in te klimmen. Onze leergierigheid vormt een aangeboren impuls die vaak gepaard gaat met muziek, beweging, verhalen vertellen en lachen, en is daarmee een cruciale voedingsbron.

Weliswaar

Wordt gedacht

Dat trauma het middel

En de maat is

Voor transformatie

En diepe wijsheid,

Waarbij lijden

Het toverdrankje is,

Maar biologisch spel

Is cruciaal

Om creativiteit

En vernieuwing

Te kunnen benutten

En authentiek

Te worden.

Spel

Is daarom noodzakelijk

Om bewustzijn

Te scheppen

En de nieuwsgierigheid

Te wekken

Die essentieel is

Voor heling.

Alleen

Als we in een parasympatisch

Ritme verkeren

Worden we nieuwsgierig.

Het verlangen

Om te spelen

Is een gebaar

Dat trauma

Overstijgt.

Words ~ Liz Koch

Ons lichaam weet intuïtief hoe het liefst wil bewegen en hoe we blokkades en aandoeningen zelf kunnen oplossen. Deze kennis is in onze kern aanwezig en vanuit deze kern kan ons leven weer stromen. Deze therapie helpt je je somatische intelligentie te vergroten door anders naar beweging te kijken én anders in beweging te komen.

Deze op het lichaam gebaseerde benadering van beweging maakt gebruik van aandacht voor innerlijke gewaarwording als de sleutel tot het vergroten van kracht, flexibiliteit, het voorkomen van blessures en het verbeteren van veerkracht.

In een sessie Core Awareness deelt ze de oefeningen zijn ontworpen om je zintuiglijke ontwikkeling te verbeteren en om je lichaam niet langer als een geïsoleerd object te zien maar als onderdeel van een levend proces van dynamische expressie.

Deze verschuiving biedt een krachtig holistisch model voor zelfheling en is de sleutel om sterker, flexibeler en veerkrachtiger te worden.

Het menselijk lichaam is, als een voortdurend veranderende manier van denken, intrinsiek verweven in een veld van vloeiende energie: het levensweb.

We zijn onderling afhankelijk van en onderling verbonden met het levensweb, als interactieve feedbacklussen. We zijn flexibel en ontvankelijk en als zodanig zelfcorrigerende systemen die grondig in staat zijn tot zelfheling. Deze nieuwe perceptie vraagt van ons een andere houding en andere lesmethoden. Het lichaam hoeft niet worden geleerd om te staan, bewegen of ademen. We moeten simpelweg stoppen met het tegenwerken van onze natuurlijke vaardigheden. De sleutel hiertoe is bewustzijn.

Het belichamen van dit nieuwe gedachtegoed is de volgende uitdaging waar we voor komen te staan. We zijn een zelfcorrigerend systeem en dat vraagt van ons dat we onze focus en intentie verplaatsen van ‘het goed doen’ naar het verkrijgen van bewustzijn. In plaats van het lichaam te repareren, conditioneren, optimaliseren, trainen of vormen zouden we volgens het nieuwe paradigma vorm en functie simpelweg volledig in meerdere dimensies moeten belichamen. Het vullen met bewustzijn!

Zonder dat er een idee of vorm aan het lichaam wordt gekoppeld of opgedrongen, verschijnt het gecentreerde, zelfcorrigerende lichaam (in voortdurende beweging en in staat tot flexibiliteit, souplesse en kracht) vanuit een innerlijk somatisch bewustzijn, dat voortkomt uit een goed ontwikkeld zenuwstelsel en een harmonische energiestroom.

Toch worden de meeste oefeningen zoals bij pilates, yoga en dans nog steeds uitgevoerd en gedoceerd vanuit het oude mechanische kader. Omdat veel leraren visuele of verbale aanwijzingen gebruiken in plaats van kinesthetische, wordt het somatische bewustzijn dat nodig is om het zenuwstelsel te laten floreren door hen te weinig gestimuleerd. Als we de leraar proberen na te doen of volgen, zwoegen we om te worden wat we buiten onszelf zien of wat ons verteld wordt te zijn. Een verschuiving naar het nieuwe paradigma vraagt van ons dat we niet alleen anders gaan denken over ons lichaam, maar het vraagt ook dat we ons lichaam zijn.

Voor het ontwikkelen van een gecentreerd, zelfhelend lichaam staan het vermogen om de kern te voelen en de kwaliteit van de aandacht die nodig is om het bewustzijn te voeden centraal. De plexus, waarin oude wijsheid weerspiegeld wordt en van waaruit kinesthetisch bewustzijn oprijst, bevindt zich in het centrum van de zwaartekracht. Hier in de kern van de mens ontstaat spontaan lichamelijke en energetische uitlijning. De innerlijke zelfcorrigerende signalen, ook wel oprichtreflexen genoemd, worden onze innerlijke leraar. Als we bewegingen uitvoeren vanuit een sterk innerlijk bewustzijn wordt vorm van binnenuit gevuld. Onze persoonlijke kern is de plek waarin we ons kunnen verbinden met de intuïtieve wijsheid van het leven.

Samenvatting

Somatisch bewustzijn bevindt zich in de kern van iedere goed uitgevoerde beweging en dat leidt uiteindelijk tot innerlijke vrijheid. Als je zorg draagt voor je kernbewustzijn verrijk je je gevoel van flexibiliteit, souplesse, kracht en stabiliteit zodat met vloeiende beweging je vitale levenskracht steeds tastbaarder wordt.