Pijn, onze grootste vijand! Of toch niet…?
Hoe vaak zeggen we niet;
“Jij doet me pijn” of “je hebt me diep gekwetst”…
“Dat is het leven, krijgen we mee van thuis, en je kan je er maar beter “tegen” wapenen, weerbaarheid opbouwen. Mensen zullen je hoe dan ook pijn doen!”
En zo stappen we dapper de “boze” wereld in… met de overtuiging dat we moeten gaan uitzoeken wie ons pijn zal doen en wie niet… en met die verzameling van dat laatste gaan we verder, de rest laten we best zo snel mogelijk achter ons!
Maar wat als we het nu eens anders bekijken;
Wat als “wie jou pijn doet” je een dienst bewijst. Omdat diegene juist toont WAAR de pijn zit en je dat spiegelt, want die zit er wel degelijk al. En dat diezelfde pijn eigenlijk een tool is naar transformatie. Als in “je voelt waar de pijn zit en voelt wat je te voelen hebt, je kan er vervolgens naar kijken, erbij blijven... Kortom totale verantwoordelijkheid nemen en net dat is wat je eenvoudigweg nodig hebt. Je voelt je instant bevrijd, als in “meer ruimte” letterlijk in je borst, je lijf, je ademt een paar keer diep, je laat stromen wat komt, tranen, een brul, en je verenigt jezelf met dat afgesplitste stuk, en voelt je lichter worden, daar en dan. Totale acceptatie. Dankbaar voor het stukje pijn/transformatie dat je werd aangereikt.
In het andere geval, waar “de ander” jou pijn doet voelt het echt letterlijk alsof hij/zij diegene is die jou pijn doet. Het lijkt zo “echt” en je kan ook naadloos benoemen wat hij/zij doet dat voor jou zo pijnlijk is. Je houdt hem/haar nauwlettend in de gaten eens je ontdekt hebt dat, jawel, ook hij/zij hier is om je pijn te doen! Je verlegt je pijn, en daarbij je kans op transformatie, door de eindverantwoordelijkheid bij de ander te leggen. Dit voelt behoorlijk onveilig want dan rekenen we zomaar even op de onvoorwaardelijke liefde van die ander! Dit vormt zo’n blinde vlek en je probeert met man en macht in de wacht te slepen waar je zo naar verlangt. Je voelt je niet gezien, niet gehoord, terwijl je eigenlijk je eigen verantwoordelijkheid/kracht weggeeft. Je dingt vaak via manipulatie (leesblinde vlek) naar de acceptatie die je jezelf dient te geven! Oh wat frustrerend! “Als jij… dan…zou ik verder kunnen…” galmt door je hoofd. En plots ben je een totaal slachtoffer van de bereidwilligheid van wie of wat je op dat moment voor je hebt.
Bovendien geraak je verstrikt in een web van herhaling om dit maar helder te krijgen “waarom krijg ik dit toch keer op keer op m’n bord” (arme ik... Dit verdien ik toch niet, ik ga maar weer verder…) horen we onszelf uit onwetendheid en diep teleurgesteld zeggen…
Daarom dus!
Kortom, wanneer je nog eens “pijn wordt gedaan” maak voor jezelf de eenvoudige bedenking;
“Hier wordt mij getoond WAAR het pijn doet, maar hij/zij is niet de pijn zélf.”
Ik krijg een soort van “shot cut” aangereikt en die neem ik dankbaar aan! Ik voel m’n pijn en die transformeert zichzelf naar waarheid, helderheid en vooral, ruimte in dat benauwde lijf;)
Love
x
Ruth
Reactie plaatsen
Reacties